Atvinnuviðtöl

Það er tvennt í stöðunni.

1. Enginn persónuleiki 2. Segja eitthvað óviðeigandi

Ég man þegar við héldum að atvinnuviðtöl væru erfið. Það var áður en við kynntumst rafrænum atvinnuviðtölum.

Hvernig má það vera að persónuleikinn bara hverfur á sekúndunni sem zoom opnast??? Það er eins og maður gleymi því hver maður er. Gallar? Kostir? Framtíðarmarkmið? Slökum á. Ég man ekki einu sinni hvað ég heiti lengur. 

Ég gæti ekki bent á manninn sem tók viðtalið við mig  á zoom í morgun þó það lægi milljarður undir. Maður starir bara á sjálfan sig allan tímann. "Af hverju er toppurinn minn svona skrítinn? Djöfull er ég samt sæt. Er ég kannski of fín? Þessi augnskuggi er samt að looka..."...Úps hann spurði að einhverju. Jæja. Þá er kominn tími til að spinna.

Ég held ég ljúgi aldrei jafn mikið og í atvinnuviðtali. Ég er reyndar hraðlygin almennt. Ég lýg ekki á ferilskránni. En þegar ég kemst í viðtal. Þá fer flæðið gjörsamlega á fullt. Ekki viljandi. Ég er í einhvers konar rofi. Hálftíma eftir viðtalið ranka ég við mér. 

Ég held að first impressions almennt séu bara ekki my thing. Það er allt í lagi. Ég reyni að sætta mig við það. Ég verð svo spennt. Haga mér eins og krakki. EÐA. Er alveg þögul. Það er ekkert þarna á milli.

Þetta er svo mikið love hate dæmi. Maður elskar að fá viðtalið. Viðurkenninguna. En allt eftir tilkynningu um atvinnuviðal er blurrað tímabil þangað til maður fær höfnun eða starf.